Ҳазрат Жалолиддин Румий бир ҳикоят келтириб айтади: “Бир куни куз фаслида офтобнинг тафтида исиниб ўтирган эдим. Ёнимга қарасам, чумолилар уйи бор экан. Бир чумолига кўзим тушди. Чумоли, бир бошоқ буғдойни олдига келиб, дам уни тортади, дам тепасига чиқади. Бир амаллаб, ғайрат билан шижоат кўрсатиб, ўшани ўзининг уйига олиб келмоқчи эди. Бир бармоғимнинг учини чумолининг устига қўйдим, босмоқчи бўлдим. Агар бармоғимнинг учини босганимда, чумолининг ҳаётига ҳам, меҳнатига ҳам нуқта қўйган бўлардим. Лекин, шу онда Раббоний азаматни эсладим, Аллоҳнинг қудратини эсладим. Аллоҳнинг азийм қудратини олдида чумоличалик ҳам эмасман деб, тафаккур қилдим. Ҳаттоки, бизларнинг барчамиз Аллоҳнинг лутфу инояти ва марҳаматига муҳтож эканимизни англадим”.
Тошкент ислом институти “Таҳфизул Қуръон” кафедраси 4-курс талабаси Холиқов Мансур таржимаси
