Олам яралганидан буён кишилар ўзаро ҳамкорликка интилган. Негаки, буни ҳаётнинг ўзи тақозо этган. Албатта, инсоният ибтидоий жамоа тузумидан бошлабоқ, ўзганинг кўмагига муҳтож бўлган. Аслида, ҳамкорлигу ҳамжиҳатликда ҳикмат бор. Ундан нафақат моддий балки, маънавий рағбат олинган.
Бугунги кунда, аҳоли орасида “Кимнингдир фарзанди бузғунчи тоифаларга қўшилиб, Сурияга кетиб, у ерда жангларда вафот этибди, ота-онаси фарзандининг адашган тоифаларга қўшилиб қолганлигидан маҳаллада, ёру-дўстлари орасида бош кўтара олмай, фарзанд доғида бу дунёни тарк этибди” деган гапларни эшитиб юрагинг эзилади.
Ислом дини инсонни доим эзгуликка чақиради. Уни камолот сари чорлаб, яхшиликка етаклайди. Пировардида Яратганнинг розилигини топиб, дунё ва охиратнинг бахту саодатига эришиш учун жамият билан адолатда бўлишга тарғиб этади.
