Ҳусниддин амаки айбланаётган одамга ишора қилиб деди:
“Қози жаноблари ўтган йили мен чет давлатга чиқиб кетаётганимда бу одамга омонат қилиб олмос кўзли узукни қайтариб беришни сўраябман лекин бу бермаябди”.
Қози айбланувчидан: “Нега сен бу кишига ўз узугини қайтариб бермаябсан?” – деди.
У киши: “Бу одам алдаябди. У менга ҳеч қандай узук бермаган” – деди.
Қози Ҳусниддин амакига: сизда бу одамга узукни берганингизни тасдиқлайдиган гувоҳ борми?” деди.
Ҳусниддин амаки: “Йўқ, мен унга узукни катта чинор дарахти остида берган эдим”- деб жавоб берди.
Қози: “У ҳолда бориб ўша дарахтдан битта шохини узиб келинг”- деди. Айбланувчи эса маҳкамада қолди. Бир қанча муддат ўтгандан кейин қози айбланувчига қараб: “Бу Ҳсниддин бунча кечикиб кетди, ойнадан қарачи келмаётганмикин?” – деди.
Шунда ҳалиги айблануви ўрнидан турмасдан: “У жой узоқда, 3 соатдан кейингина етиб келади” –деди. Қози шунда: “Қара-я, сен айбингни ўзинг ошкор қилдинг. Омонатни олмаган бўлсанг унинг манзилини қаердан билардинг? Сен Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг шундай ҳадисларини эшитмаганмисан:
إياكم و الكذب فإن الكذب يهدي الي الفجور و إن الفجور يهدي الي النار
Ёлғондан сақланинг. Чунки у инсонни ёмонликка етаклайди. Ёмонлик эса жаҳаннамга бошлайди. (Муслим, Бирр 103)
Шундан сўнг қози айбланувчига қитъий ҳукм чиқарди.
Рус тилидан Охунжон Аҳмад ва
Муаттар Абдулқаюм таржимаси
