Аслида, тасаввуф-тариқат исломий илмларнинг шарафлисидир. Бу илмнинг шарафи, унинг ичидаги мавзусининг шарафи билан зийнатланган. Модомики, тасаввуфнинг мақсади, мавзуси маърифатуллоҳ яъни Аллоҳни танимоқ экан, ўз-ўзидан бу ҳолда тасаввуф исломий илмларнинг энг шарафлиси, инсонни руҳий ва ахлоқий жиҳатдан комиллик сари йўлловчиси бўлиб қолади.
«Бутун дунёни Инжил хабарлари руҳида тарбиялаш» шиори билан йўлга чиққан Америка ва инглиз ташвиқотчилари, айниқса, XX асрнинг сўнгги чорагидан бошлаб дунёга таъсир қилувчи янги дунё тартиботи ва минтақалашувини амалга ошириш учун ижтимоий ва сиёсий шароитлардан ҳам фойдаланишяпти.
Аҳмад ибн Таймиянинг издошлари бўлмиш “салафий”лар тарафдан аҳли сунна вал-жамоа ақидасида ёзилган машҳур матн ал-Фиқҳ ал-акбар асарини имом Аъзам Абу Ҳанифага тегишли эмас деган иддао илгари сурилади. Салафий имом Албонийга айни шу мавзуда савол беришади. У “имом Абу Ҳанифанинг ақидаги доир ҳеч қандай асари йўқ” деб жавоб берган (“Ҳидоят ва Нур” туркум кўрсатувлари. 52-сон).