"У ҳам пайғамбар, ҳам нотиқ, ҳам даъватчи, сиёсатчи, жангчи, қалблар ҳимоячиси, ғоялар тарғиботчиси, имом, яъни раҳбар, давлат арбоби, ер юзининг йигирмата минтақасида исломий салтанат қура олган Муҳаммад (алайҳиссалом), ана шундай зот эди”.

Масжиди Набавийда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг олтита асосий меҳроблари, яъни намозгоҳлари бўлган.

Араб тилида ёзилган манбаларни мутолаа қилар экансиз Бухорий, Самарқандий, Шоший, Термизий, Насафий, Хоразмий, Кеший, Фарғоний, Намангоний дея танилган юзлаб, балки минглаб олимларнинг исмига ва уларнинг ёзган нодир асарларига дуч келасиз.

Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу ўғли Абдуллоҳ ибн Умарга шундай дейди: ”Усоманинг отаси Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам учун сенинг отангдан кўра севикли эди. Усома эса Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам учун сендан кўра севиклидир ”.

«Муҳаббат» сўзи аслида мойиллик, севиш, суйиш, яхши кўриш, кўнгил қўйиш, ишқ, хоҳлаш, талпиниш, интилиш маъноларини англатади.